Czy możemy realistycznie powstrzymać choroby zakaźne na granicy?

Wszyscy są bardzo zaniepokojeni możliwym rozprzestrzenianiem się wirusa Ebola na całym świecie, zwłaszcza po wiadomościach o przypadkach w Teksasie w USA i Madrycie w Hiszpanii. Często pojawia się pytanie, dlaczego władze nie zatrzymują tych ludzi na lotniskach lub w innych punktach wjazdu.

Cóż, tak naprawdę są tylko trzy rzeczy, które można zrobić w punkcie wejścia, aby sprawdzić, czy ludzie nie są chorzy. Kiedy byłem dyrektorem ds. gotowości na wypadek sytuacji kryzysowych w Kanadzie podczas epidemii SARS w 2003 roku, wypróbowaliśmy je wszystkie.

1. Kwestionariusze

Obowiązkowy kwestionariusz dla przylatujących pasażerów dotyczący wszelkich objawów i kraju pochodzenia może zidentyfikować osoby, które mogły być narażone lub mają wczesne objawy choroby zakaźnej. Problem z tą metodą polega na tym, że zależy ona całkowicie od prawdomówności respondenta. Ludzie mogą zdecydować się na podanie fałszywych informacji, aby uniknąć zatrzymania w celu dalszego badania.

Próbowaliśmy tego w Kanadzie podczas epidemii SARS w 2003 roku. Kwestionariusz z 3 pytaniami był obowiązkowy dla wszystkich przylatujących pasażerów. Łącznie wypełniono 678 000 kwestionariuszy, a 2 478 osób odpowiedziało twierdząco na jedno lub więcej pytań. Specjalnie przeszkolona pielęgniarka skierowała każdą z tych osób na szczegółowe przesłuchanie i pomiar temperatury. Wynik? Brak z 2 478 osób miało SARS. Niektórzy pasażerowie odpowiedzieli twierdząco na kaszel, ale w kilku przypadkach kaszel wynikał z faktu, że osoby te były nałogowymi palaczami.

Podejście kwestionariuszowe jest wyraźnie nieskuteczne.

2. Maszyny do skanowania termicznego

Urządzenie do skanowania termicznego może zostać zainstalowane w celu wykrycia pasażerów, którzy mogą mieć gorączkę. Urządzenia te są detektorami podczerwieni, które są skierowane w stronę pasażerów na wysokości głowy, aby wychwycić podwyższoną temperaturę. Zazwyczaj są one ustawiane wzdłuż przejścia prowadzącego do pomieszczenia kontroli celnej. Powodem tego jest fakt, że urządzenia te są dość drogie, a ustawienie ich przy każdej bramce w celu wychwytywania podróżnych opuszczających samolot byłoby zbyt kosztowne.

Chociaż maszyny te są z pewnością ekscytujące dla każdego entuzjasty technologii, mają one szereg wad. Po pierwsze, niektóre z tych urządzeń muszą być stale ponownie kalibrowane, ponieważ warunki środowiskowe zmieniają się w ciągu dnia. Na przykład korytarze o dużym nasłonecznieniu mają tendencję do zniekształcania względnych pomiarów temperatury pasażerów. Po drugie, istnieje wiele warunków lub sytuacji, w których podróżny może mieć podwyższony odczyt temperatury, ale wcale nie mieć choroby zakaźnej. Może to być wszystko, od kogoś, kto jest gorący i spocony, gdy spieszy się na lotnisku, po kobietę w okresie menopauzy, która ma uderzenia gorąca. Chodzi o to, że samo rejestrowanie podwyższonej temperatury niekoniecznie jest skutecznym sposobem wykrywania chorób zakaźnych.

Próbowaliśmy tego również w Kanadzie podczas epidemii SARS w 2003 roku. Urządzenia do skanowania termicznego zostały zainstalowane na 6 głównych lotniskach, które obsługują około 95 procent wszystkich międzynarodowych przylotów. Wyniki z lotnisk w Toronto i Vancouver? Spośród 468 000 osób, które zostały poddane badaniu przesiewowemu, tylko 0,02% (95) zostało skierowanych do pielęgniarki w celu dalszej oceny. Brak z tych osób faktycznie miało podwyższoną temperaturę i wszystkie zostały oczyszczone.

3. Wsparcie na ziemi

Kapitanowie jednostek pływających (np. samolotów i statków) są zobowiązani na mocy Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych do zgłaszania władzom osób chorych na pokładzie w miejscu przybycia. W tym czasie powiadamiani są oficerowie kwarantanny, którzy spotykają się na statku, aby ocenić sytuację, zanim ktokolwiek będzie mógł zejść na ląd. Obecnie funkcjonariusze ds. kwarantanny dyżurują na wielu międzynarodowych lotniskach. Środek ten obowiązuje w Kanadzie i wielu innych krajach od czasu epidemii SARS.

Takie podejście ma sens, ponieważ chora osoba wykazuje już wystarczająco dużo objawów na trasie, aby wzbudzić niepokój. Chociaż pasażer może mieć po prostu rozstrój żołądka lub grypę, lepiej jest ocenić tę osobę i spróbować wyeliminować możliwość wystąpienia poważnej choroby zakaźnej. Jeśli oficerowie kwarantanny podejrzewają poważną chorobę zakaźną, pacjent może zostać natychmiast odizolowany, aby zapobiec potencjalnemu rozprzestrzenianiu się. Pozostali pasażerowie mogą zostać poddani kwarantannie lub poproszeni o podanie danych kontaktowych w celu dalszej obserwacji.

Dużą wadą tego podejścia są koszty. Wymagany jest personel na wezwanie. Oficer kwarantanny pracujący w nadgodzinach, prawdopodobnie z wynagrodzeniem za pracę w warunkach niebezpiecznych, może być dość drogi. Biorąc pod uwagę, że liczba osób, które są faktycznie zgłaszane, jest zazwyczaj niewielka, koszt jednego incydentu jest dość wysoki.

Głównym problemem wszystkich tych metod jest to, że nie wychwytują one osób, które mogą być w trakcie inkubacji choroby lub osób, które podjęły środki w celu zmniejszenia jej objawów.

Okres inkubacji

Okres inkubacji choroby to czas pomiędzy zakażeniem organizmu a pojawieniem się pierwszych objawów. W przypadku SARS pojawienie się objawów trwało średnio 10 dni. W przypadku Eboli zakres ten wynosi od 2 do 21 dni. Większość osób zaczyna wykazywać objawy Eboli między 2 a 5 dniem.

Zastanów się, jak daleko możesz podróżować w ciągu 48 godzin. Gdziekolwiek na świecie. Czy uważasz, że jest prawdopodobne, że złapiesz kogoś z objawami na lotnisku? Poświęcanie większości zasobów w punkcie wejścia może być daremnym wysiłkiem.

Powodem, dla którego te środki nie działają zbyt dobrze, jest to, że próbujemy znaleźć igłę w stogu siana.

Oto wyzwanie. Próbujemy znaleźć kilka osób, które może ma Ebolę wśród ogromnej liczby osób podróżujących samolotem lub innymi środkami transportu. Jak duża jest ta liczba? W Kanadzie w lipcu tego roku na pokładach dwóch głównych przewoźników, Air Canada i Westjet, podróżowało 2,6 miliona pasażerów. Innymi słowy, bardzo duża liczba ludzie miesiąc po miesiącu przyjeżdżają do Kanadynie wspominając o USA, krajach europejskich czy azjatyckich. Na największym kanadyjskim lotnisku, Pearson Airport w Toronto, podróżuje około 86 000 pasażerów na i z tego lotniska każdego dnia. Znalezienie tej jednej zarażonej osoby wśród tych wszystkich ludzi to przysłowiowa "igła w stogu siana".

Urzędnicy ds. zdrowia publicznego powiedzą, że pozytywna wartość predykcyjna w populacji o niskiej częstości występowania wynosi prawie zero. Innymi słowy, szansa na znalezienie prawdziwego pozytywnego przypadku wirusa Ebola w dużej populacji, która generalnie nie ma wirusa Ebola, jest dość niska. Wydaje się to dość intuicyjne. W Kanadzie, podczas wybuchu epidemii SARS w 2003 r., oszacowaliśmy, że około 1 na 1,2 miliona pasażerów faktycznie miało SARS. W związku z tym mieliśmy wiele wyników fałszywie dodatnich, ponieważ prawdopodobieństwo znalezienia tej jednej osoby było już dość niskie. Dlatego właśnie metody badań przesiewowych, takie jak kwestionariusze i skanery termiczne, generalnie nie działają.

Jaki jest więc najlepszy sposób na znalezienie i leczenie poważnej choroby zakaźnej?

Badania przesiewowe w szpitalach

Większość ludzi udaje się do najbliższego szpitala, gdy zaczyna naprawdę chorować. Najważniejszy proces badań przesiewowych odbywa się na izbie przyjęć, gdzie każdy musi zostać przesłuchany nie tylko pod kątem historii podróży, ale także historii podróży jego rodziny. Personel szpitala musi być świadomy aktualnych epidemii na całym świecie i wiedzieć, jak reagować, gdy podejrzewa, że dana osoba może być zarażona. Ten pojedynczy punkt kontaktowy ma ogromne znaczenie i tam należy poświęcić większość naszego czasu i zasobów.

Co o tym sądzisz? Czy uważasz, że zatrzymanie choroby zakaźnej na granicy jest realistyczne? Czy powinniśmy poświęcać czas i pieniądze w punktach wjazdu? Daj nam znać w komentarzach poniżej.